Ontroerende gedichten deel 2Ontroerende gedichten van één van onze cliënten: Een vlinder Fladderend door elke zonnestraal. Een kleurenmix van pracht en praal. Zo sierlijk dansend met de wind. Zo mooi dat het jouw ogen verblindt. Lieve bomma De bloedlijn door ons hart. Ik mis je het meest, in het holst van de nacht. Weet dat we allemaal, stuk voor stuk, je oneindig veel missen. Een herinnering, die we nooit willen wissen. We kijken nog steeds naar je op. Als het nu een blik naar de hemel is, of een vallende ster die voorbij flitst. We denken altijd aan jou. De sprankeling in onze ogen, die hebben we van jou. We zien je, elke morgend in de ochtenddauw. We horen je, in elke goedlachse, sterke vrouw. Lieve bomma De tijd gaat voorbij, langzaam en stil. Zo zonder jou. Maar weet dat ik nog altijd, en steeds meer, zielsveel van je hou. Al 5 jaar, wat voelt het raar. Al zó groot en sterk. Straks zetten ze je al aan het werk! Je bent mijn aller-aller-allergrootste schat. Daarmee schrijf ik nu op klas, dat je mijn hartje al vanaf je geboorte had! Hé jij klein wondertje, je wordt al zo snel groot, straks ben je al te groot voor op onze schoot! Dus voor dat ik misschien al wat te saai ben voor je, wil ik je graa geven iets zeggen. Hoor je? In jouw lach, schuilen duizend kleine kleurrijke puzzelstukjes, die je allemaal één voro één maken tot het mooiste kindje van de wereld, als k zeggen mag. Voor mij ben je niet alleen mijn neefje. Maar in elke verhaal een zonnestraal. Ik kan zeggen hoeveel ik van je hou, in elke taal. Maar het liefst wil ik nog meer gaan genieten, van die pientere lieve jongen, die nu al ontzettend groeit en bloeit. Mijn liefde voor jou gaat oneindig ver. Dat je het voor altijd ontdekken mag. Lieve jongen, vandaag draag ik jouw lach. Voor mijn allergrootste nummer 1 Dit kaartje schrijf ik met heel veel gevoel, zodra je dit leest, weet je wel wat ik bedoel. Toen je nog maar pas was geboren dacht ik al gelijk wat lijk ik nu te horen? Een stemmetje zo mooi, en alles viel zomaar in de plooi. Ik wenste je nooit meer los te laten. En nu je ook wat groter bent, wil ik je zeggen dat ik jou nooit zal verlaten. Ik hou zielsveel van jou. Zoveel dat ik het tonen wou, helemaal van aan de maan en terug. Mijn allergrootste nummer 1, we zien ons hopelijk weer vlug! #CORONAVIRUS Mijn allerbeste vriendje, ik voel me vandaag enorm trots. Altijd, maar vandaag tot dat ietsje meer. Je verbaast me met je slimme uitspraken, keer op keer en alsmaar meer en meer. Mijn allerbeste vriendje, weet dat ik er altijd voor je ben. Wanneer je niet wil praten, zal ik naast je zitten. Wanneer je wilt uitrazen, zal ik zelfs met je een hindernissenparcour uitspitten! MIjn allerbeste vriendje, ik vind je geweldig mooi. Mooi omdat je altijd jezelf bent, uniek en apart. Dat beetje speciaal, is voor mij alleen maar een teken van een groter hart. Lieve jongen, geniet van je toekomst. En weet, je staat nooit alleen. Iedereen houd van jou. Dus eindig ik maar gauw, want straks bloos je nog asjemenou! Voor altijd mijn lichtpuntje, proficiat met je eerste commmunie. Tantie. Ik wil niet steeds weer klagen, maar jou om de puurste vorm van liefde vragen. Lieve mama en papa. Ik voel me vaak zo alleen met al deze nare gedachten om me heen. Liefst mama en papa. Ik vermijdt maar lijd echt. Maar wat ik ook bedoel, het komt toch niet tot zijn recht. Zoals ik het zie, heb je altijd twee keuzes. Je kan kiezen om te vechten, of je kan kiezen om te gaan. Maar sterk zijn we samen, als we storm hebben doorstaan. Ik wil je met deze kaart, heel veel dankjewelletjes sturen. Dankjewel voor mijn glimlach die al wat langer blijft duren. Dankjewel voor jouw lieve woorden en om me terug wat hoop te geven Dankjewel om mee weer te laten streven, voor het mooie leven! Je denkt alleen maar aan de pijn. Je denkt alleen maar aan het leed. Weet je uiteindelijk nog wel, hoe jij eigenlijk zonder ze heet? Al die herinneringen van vroeger, je hoeft ze niet langer te dragen. En als je je weer verdrietig en alleen voelt, weet dat je een omarming alleen maar hoeft te vragen. Op welke manier dan ook ziek zijn. 'Ach, het zal wel een piek zijn.' Het vereeuwigd gevoel hebben te verliezen. Welke keuze heb je dan nog buiten kniezen? Het kunnen vertrouwen en bouwen. In jouw hoofd, in jouw leven. Hier in het heden. Het enige wat ik nog meer kan doen zeg ik tegen mezelf is proberen. Steeds maar weer het befaamde 'vallen en opstaan'. Je volledig geven, om dan weer kapot te gaan. Is dit het leven, waar iedereen alles voor zou geven? Geluk is niet voor iedereen weggelegd denk ik dan. En we proberen maar weer verder waar het nog kan... . Zo onbezorgd en onbezonnen. Ik wou dat mijn hoofd en ik dat konden. Deze pijn, die voel je overal. In elke hoek en in ieder klein dal. Ik weet niet wat er nog gaat komen, of wie er nog zal gaan. Het mooie aan gedachten is, op deze manier kunnen zij voor altijd blijven bestaan. Zeg me weer vandaag niet hoe speciaal ik ben. Vraag me eens voor de verandering hoeveel mensen ik ken. Geliefd zijn door de mensen rondom jou is meer dan goud waard. Maar soms, heel af en toe wil ik ook eens een nieuwe vriendschapskaart. Ik weet dat jezelf weerspiegelen je kan doen zinken. Maar vandaag wil ik gewoon niet denken. Alles wegdrinken. Sociale media en de hele reutemeteut houden me klein. Terwijl ik boven alles gewoon mezelf wil zijn. Een beetje anders, oké, maar liefst toch maar gewoon. Schijn lijk toch altijd maar weer zo wonderschoon. Een lief berichtje, speciaal voor jou. MIjn allerliefste zus, mijn beste vriendin en nog zoveel meer. Weet eerst en vooral dat ik zielsveel van jou hou. Binnenkort ga je verhuizen, samen met jouw eeuwige liefde in jullie eigen stekkie. Eindelijk kan je voor jouw eigen geluk gaan en word je zeker en vast helemaal happy. Ik wens jou onwijs veel geluk en wederzijds liefde toe in jullie huisje, tuintje en met misschien een nichtje of neefje tot slot. Want het is nu eens tijd dat je echt gelukkig word. Ik vergeet nooit hoe je voor me gezorgd hebt, keer op keer, altijd maar weer. Hoe je 's avonds wanneer ik sliep mijn televisie kwam uitzetten, bril afnam en ervoor zorgde dat ik knusjes in mijn bed lag. Hoe je altijd jouw eigen zorgen opzij zette wanneer ik het moeilijk had en tegen me zei 'wenen mag'. Het zijn de kleinste dingen die ik het meest ga missen. Je verhuist misschien een eindje verderop, maar met onze zusjesband, valt niet te dissen. Ik hoop dat je nu aan jouw eigen geluk kan bouwen, op jezelf kan vertrouwen en beginnen te leven. Dankjewel voor alles, want jij bent mijn alles. Veel succes, mijn prinses. Jouw vertrek doet ons allen zeer. Maar je eigen weg in het leven volgen, moet ook een keer. En je bent niet weg, je zit altijd in ons hart, in ons hoofd en in onze kracht. Lieve zus, bij de kleinste dingen denk ik graag aan jou. En dat is denk ik simpelweg gewoon omdat ik zielveel van jou hou! Ik wou dat ik kon zeggen: ik weet het allemaal al. Maar ik ben nog steeds op zoek, nog steeds aan het ontdekken. Wie ik ben en wat ik doe, begin al bij wat ik 's morgens aan moet trekken. Mezelf zijn in contrast met wie ik wil zijn, het is niet altijd even gemakkelijk. Maar ik voel me steeds lichter en dat vind ik toch wel toepasselijk. Kleine stapjes naar het verder kijken in de toekomst, het boezemt me toch wat angst in. Maar gelukkig heb ik mijn vriendin, mijn allerbeste vriendin. Gelukkig heb ik mijn familie, ze zijn mijn alles en nog meer. Zonder hun was ik er allang niet meer. Wat er ook gebeuren zal, ik zal altijd proberen te denken: ik leer. Fouten maken hoort nu eenmaal bij het leven. Maar die goede momenten, zijn er om bij te zweven. Ik hoop dat ik altijd positief ingesteld kan zijn. Zo deze 'vernieuwde ik', dat vind ik toch wel fijn. Je moet het accepteren, niet eraan toegeven, 'Nee zeggen' tegen de dwang, de vruchten plukken ervan. Het duurt toch allemaal niet zo lang. Hoe groot, hoe klein. Wat maakt het uit hoe we allemaal zijn. We leven allemaal ons eigen leven. Ieder op hun manier. Waarom dan al die haat en afgunst hier? De mensen kunnen elkaar niet meer uitstaan. Maar mensen die vreemdgaan. Die anderen niets gunnen. Vinden jullie dat nog kunnen? Mensen die andere mensen pijn doen. Zowel psychisch als fysiek, dat vind ik toch wel ziek. Het klinkt allemaal eenvoudig, zoals jij het zegt. Maar ik weet wel beter, omdat ik degene ben die vecht. Wat ik ook doe, ik voel me altijd weer terug slecht. Maar mijn wilskracht, die is echt. 'Hoop doet leven.' Dat is toch wat ze zeggen altijd. Het leven is mooi, wanneer je maar om je heen reikt. Want als je maar om je heen kijkt en gelooft. Gelooft dat er verbetering is, in jouw denken en in jouw hoofd. Dan zal je het ook voelen, laat het je maar overspoelen. Want met vlinders en zonneschijn in jouw gedachten, kom je zeker weer terug op jouw krachten. Breekbaar Een groot verdriet, zo onmeetbaar. Telkens maar weer blijven doorgaan. Om maar niet te denken aan het woordje 'doodgaan'. I.C.
|